Terapia

Terapie  przydzielane są każdemu uczniowi indywidualnie według potrzeb zawartych w orzeczeniu. Wychowawca informuje rodziców o ilości godzin danej terapii przydzielonej dziecku, jak również przedstawia terapeutę, który prowadzi terapie w konkretnej klasie.

Rewalidacja funkcji poznawczych:

Terapia pedagogiczna – nazywana reedukacją, zajęciami korekcyjno-kompensacyjnymi bądź wyrównawczymi, to szereg specjalistycznych oddziaływań na dziecko, które przejawia różnego rodzaju nieprawidłowości w rozwoju psychomotorycznym i społecznym w obrębie motywacji, emocji, nabywania i przyswajania wiedzy, integracji i współżycia socjalnego. 

Terapia pedagogiczna w szkole zawsze dobierana jest do potrzeb dziecka, które wcześniej zostało poddane diagnozie psychologiczno-pedagogicznej i któremu zostało wystawione odpowiednie orzeczenie. 

Terapia pedagogiczna ma  na celu przede wszystkim stymulację ogólnego rozwoju umysłowego, psychicznego i społecznego dziecka obciążonego deficytami i dysharmonią rozwojową. Metody terapii pedagogicznej o charakterze psychologiczno-pedagogicznym mają na celu stworzenie dziecku możliwości wszechstronnego rozwoju, wygaszania negatywnych objawów zachowania, kształtowania prawidłowych nawyków i technik przyswajania wiedzy oraz zdolności praktycznego posługiwania się nabytymi umiejętnościami w życiu szkolnym i pozaszkolnym. Cele szczegółowe terapii pedagogicznej uzależnione są od indywidualnych potrzeb. Zajęcia z terapii pedagogicznej w przedszkolu i w szkole podstawowej prowadzone są w formie indywidualnej  i zawsze uwzględniają potrzeby i możliwości psychomotoryczne każdego dziecka. 

Metoda Warnkego –   jest to metoda angażująca wiele funkcji min wzrok, słuch motorykę. Przeznaczona jest dla dzieci i dorosłych mających trudności związane z czytaniem, lateralizacją, dysleksją, przetwarzaniem słuchowym i mową. Prowadzona jest przy użyciu specjalistycznego sprzętu i podzielona jest na dwa etapy. W pierwszym ćwiczy się funkcje podstawowe w drugim etapie lateralizację półkul czyli koordynację pracy  mózgu.

Trening Metodą Biofeedback

EEG Biofeedback to nowoczesna technologia usprawniająca działanie mózgu poprzez wzmacnianie pożądanych częstotliwości fal mózgowych.

Efekty treningów  metodą biofeedback:

*Optymalizacja funkcji poznawczych, twórczych

*Poprawa architektury snu

*Równowaga psychiczną i funkcji cielesnych (relaks)

*Dobre samopoczucie i zwiększona samoocena

*Wydolniejszy system immunologiczny

*Większa odporność na stres i sytuację trudne

*Spowolnienie procesów biologicznego starzenia się

*Zmniejszenie zapotrzebowania na leki.

Rewalidacja mowy

Terapia logopedyczna – Zajmujemy się diagnozą i terapią wszelkich zaburzeń w nabywaniu kompetencji językowych i komunikacyjnych.

Podczas zajęć realizujemy ćwiczenia z zakresu:

• Rozwijania umiejętności komunikacyjnych
• Kształtowania zasobu słowno-pojęciowego
• Usprawniania aparatu artykulacyjnego
• Usprawniania funkcji oddechowej i fonacyjnej 
• Usuwania wad wymowy i zaburzeń mowy
• Rozwijania gramatycznej i leksykalnej strony wypowiedzi
• Stymulacji funkcji słuchowych
• Wprowadzania  alternatywnych metod komunikacji 

W pracy z uczniem wykorzystujemy zarówno metody aktywizujące jak i pasywne, dostosowane indywidualnie do każdego dziecka.

AAC – oznacza wszelkie działania, których  celem  jest  pomoc w porozumiewaniu  się  osobom  niemówiącym  lub posługującym się mową w  ograniczonym stopniu. To  system komunikowania się z otoczeniem np. wyrażanie  swoich potrzeb, myśli, uczuć , podejmowanie decyzji za pomocą znaków graficznych i  gestów. 

W naszej szkole , każdy uczeń, który wymaga wsparcia w zakresie komunikacji ma  tworzony  indywidualny system komunikacji  dostosowany do jego możliwości , który pozwoli mu na pokonywanie barier w porozumiewaniu się  z  otoczeniem.

Rewalidacja funkcji słuchowych

Metoda Tomatisa – 

Metoda Johansena –   której zadaniem jest poprawa funkcjonowania dziecka w zakresie przetwarzania  bodźców słuchowych, koncentracji   i uwagi, rozumienia wypowiedzi słownych, artykulacji i wyrazistości wypowiedzi, percepcji i pamięci słuchowej, równowagi i koordynacji ruchowej, zmniejsza również nadwrażliwość na dźwięki. IAS opiera się na nagranej na syntezatorze muzyce odpowiednio dobranej do potrzeb uczestnika programu. Utwory muzyczne, obejmujące różne częstotliwości, działają w sposób stymulujący poprawiając funkcjonowanie uwagi słuchowej uczestnika. Zajęcia odbywają się indywidualnie dla każdego ucznia objętego terapią, według przygotowanego programu.

Rewalidacja rozwijania umiejętności społecznych i komunikacyjnych:

Trening umiejętności społecznych TUS –  nastawiony  jest  na wspomaganie i  rozwój umiejętności społecznych ucznia. 

Skoncentrowane na:

      ·   rozwoju społecznym w różnych sytuacjach rzeczywistych

·   rozwoju komunikacji

·   rozwoju emocjonalnym w sytuacjach społecznych

·   kształtowaniu pozytywnej samooceny

·   rozwoju poznawczym wszystkich uczestników zajęć.

Terapia przez zabawę –

Zabawa pełni bardzo wiele funkcji w życiu każdego dziecka. Jest jego naturalną potrzebą i formą poznawania świata. Rewalidacja przez zabawę, jak sama nazwa wskazuje, wykorzystuje zabawę jako główną metodę pracy z uczniem. Jej celem jest przede wszystkim rozwijanie umiejętności społecznych i komunikacyjnych. Poprzez różnorodne zabawy dzieci uczą się wchodzić w interakcje z drugim człowiekiem i budować relacje. Poznają siebie, rozwijają swoje talenty i zainteresowania oraz poszerzają repertuar form spędzania tzw. czasu wolnego. Uczą się respektować obowiązujące zasady oraz współpracować. Zabawa staje się również przestrzenią do wyrażania i komunikowania przeżyć oraz rozładowywania emocji. Pozwala na zdobywanie różnorodnych umiejętności w atmosferze bezpieczeństwa, radości i akceptacji.

Rewalidacja funkcji sensoryczno – motorycznych

Gimnastyka korekcyjna – jest częścią wychowania fizycznego. Charakteryzuje się specjalnymi zestawami ćwiczeń fizycznych, które pełnią funkcje terapeutyczne. Mają doprowadzić do pełnej sprawności ruchowej oraz skorygować nieprawidłowe wzorce ruchowe i wady postawy. Podczas korektywy wykonywane są podstawowe ćwiczenia fizyczne. Główny nacisk kładzie się na zlikwidowanie wad kręgosłupa u dzieci oraz wzmocnienie mięśni posturalnych i głębokich brzucha oraz pleców.

Terapia czaszkowo – krzyżowa –to holistyczny system terapeutyczny. Jego głównym zadaniem jest przywrócenie właściwej pulsacji płynu mózgowo – rdzeniowego. To technika bardzo delikatna i na ogół uznawana za niwelującą problemy różnego rodzaju, rozluźniającą i relaksującą. Stosowana jest u osób w każdym wieku. Wpisana jest do Międzynarodowego Wykazu Procedur Medycznych (ICD – 9 pod numerem 93.3824 – terapia kraniosakralna).

Terapia wywodzi się z osteopatii stworzonej przez dr Andrew Stilla (1828–1917). Została ona rozwinięta przez jego ucznia dr Williama Garniera Sutherlanda (1873–1954), który eksperymentując na własnym organizmie udowodnił regularną, rytmiczną ruchomość kości czaszki i kości krzyżowej, spowodowaną pulsacją płynu mózgowo- rdzeniowego. Wewnętrzny mechanizm , który leży u podstawy ruchu płynu mózgowo – rdzeniowego nazwał „oddechem życia”. Do tej pory współczesna medycyna nie zna mechanizmu tego ruchu, dlatego nazwa, choć nie mająca nic wspólnego z oddechem, utrzymała się.

Podstawowe zasady terapii czaszkowo – krzyżowej brzmią:

• życie wyraża się przez ruch,
• istnieje widoczny związek pomiędzy ruchem a zdrowiem,
• zdrowie wyraża się jako równowaga w ciele, ale pod wpływem szkodliwych czynników ciało o tym „zapomina”; rolą terapeuty jest „przypomnienie systemowi”, że sam potrafi się powrócić do równowagi,
• w każdym nawet najbardziej okaleczonym i obarczonym chorobami organizmie istnieją zasoby zdrowia mobilizujące mechanizmy kompensacyjne, które można uruchomić.

Zadaniem terapii czaszkowo – krzyżowej jest: przywrócenie właściwej pulsacji płynu mózgowo – rdzeniowego poprzez dotyk w konkretnych miejscach ciała, co umożliwia wyczucie jego przepływu w danym miejscu i zniwelowanie jego zakłóceń. Z tym związane jest wzmocnienie i przywrócenie równowagi w zaburzonym w wyniku traumy, choroby, urazu i innych przyczynach ciele.

Integracja sensoryczna –  to sposób, w  jaki mózg dziecka analizuje bodźce dotykowe, słuchowe, smakowe, wzrokowe i węchowe rzeczy, które są odczuwane  zarówno wewnątrz , jak i na zewnątrz ciała. Układ zmysłów obejmuje te ogólnie znane – dotyku, wzroku, słuchu, smaku i węchu – oraz inne mniej znane. Zmysł przedsionkowy, dzięki receptorom w uchu wewnętrznym, informuje nas o ruchu i grawitacji, zmysł proprioceptywny zaś korzysta z bodźców pochodzących z naszych stawów, mięśni i tkanki łącznej, aby zawiadomić nas o położeniu naszych części ciała. Wszystkie te układy sensoryczne sprawnie i automatycznie integrują się ze sobą, aby dać nam precyzyjny i miarodajny obraz świata i miejsca, które w nim zajmujemy, umożliwiając nam właściwe zachowanie i reagowanie Terapia ma na celu  wspomaganie prawidłowego odbioru  i analizy bodźców zewnętrznych według potrzeb indywidualnych ucznia. Zajęcia odbywają się indywidualnie w specjalistycznie wyposażonej Sali.

Terapia sensomotoryczna –  przeznaczona jest dla dzieci u których nie doszło do pełnej integracji odruchów wczesnodziecięcych. Dostosowana jest do indywidualnych potrzeb dziecka. Polega na wykonywaniu prostych ćwiczeń ruchowych odwzorowujących ruchy wykonywane przez najmłodsze dzieci. Oprócz ćwiczeń wykonywanych na macie do  treningu włącza się różne przybory np. deskę, walec, kołyskę ,huśtawkę

Integracja bilateralna –  to współpraca i koordynacja  – w czasie kiedy jakiś określony ruch jest wykonywany przez jedna stronę ciała niezależnie od jego drugiej strony, oraz zdolność koordynacji obydwu części ciała podczas wykonywania wielu sekwencji ruchów.  Rozwój automatycznej dwustronnej integracji poprzez wykorzystanie aktywności fizycznej dla każdego człowieka ma daleko idące konsekwencje. Z powodu dwustronnej integracji wpływamy na motorykę małą, zdolność do koordynowania wszystkich części ciała, rozwijanie lateralizacji przez jednoczesne ćwiczenie jednej strony ciała, podczas gdy druga strona wykonuje ruchy przeciwne

Terapia ręki – na tych zajęciach nie tylko ćwiczymy dłonie i palce ale także całe ciało. Wszystko po to aby: m.in zwiększyć samodzielność dziecka związaną z samoobsługą, doskonalić umiejętność chwytu, zdolności manipulacyjne i grafomotoryczne, zwiększyć precyzję ruchów rąk i koordynację wzrokowo-ruchową, ustabilizować napięcie mięśniowe oraz poprawić koncentrację i umiejętność skupienia uwagi.